Ο φόρος διαμονής στην Ελλάδα, στις ανταγωνίστριες χώρες και στον κόσμο

reflection-pixabay-600

Ξεκίνησε από τη Γαλλία, επεκτάθηκε σε όλες, σχεδόν, τις ανταγωνίστριες χώρες, εκτός από την Τουρκία και αναμένεται να έρθει και στην Ελλάδα από 1 Ιανουαρίου 2018. Η επιβολή του φόρου έχει σημαντικές διαφορές από χώρα σε χώρα και επιβάλλεται για διαφορετικούς λόγους. Στην Ελλάδα, πάντως, σύμφωνα με τη Grant Thornton, υπάρχουν ήδη τα τέλη παρεπιδημούντων και η επιβολή του φόρου διαμονής θα σημάνει διπλή φορολογία.

Ο φόρος διαμονής δεν αποτελεί ένα νέο μέτρο που θα εφαρμοστεί αποκλειστικά στη χώρα μας. Σύμφωνα με τη μελέτη της Grant Thornton για λογαριασμό του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, η υιοθέτηση του φόρου διαμονής παρατηρείται στην Ευρώπη από τις αρχές του 20ου αιώνα, όποτε και δημιουργήθηκε σχετική νομοθεσία για τις τουριστικές πόλεις της Γαλλίας (Legifrance, 2017). 

Έκτοτε, η εφαρμογή του φόρου διαμονής έχει υιοθετηθεί από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, με το ύψος του να διαφοροποιείται ανάλογα με τη γεωγραφική θέση και την κατηγορία του καταλύματος, τον αριθμό διανυκτερεύσεων και την ηλικία των επισκεπτών. Επιβάλλεται κατά κύριο λόγο ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση, ενώ σε ορισμένες χώρες προβλέπονται εξαιρέσεις με ηλικιακά ή και γεωγραφικά κριτήρια. 

Στην Ελλάδα ο φόρος (βάσει του Ν. 4389/2016) θα έχει καθολική επιβολή στο σύνολο των ξενοδοχειακών καταλυμάτων, με μοναδικό διαχωρισμό την κατάταξη βάσει κατηγορίας αστέρων.

Ο φόρος διαμονής στην Ελλάδα και στις ανταγωνίστριες χώρες

Γαλλία: Στη Γαλλία, ο φόρος διαμονής «tax de séjour» (ή φόρος πόλης) επιβάλλεται στα τουριστικά καταλύματα των περιοχών που χαρακτηρίζονται ως τουριστικές. Η απόφαση για την επιβολή του βρίσκεται στη δικαιοδοσία της εκάστοτε δημοτικής αρχής. Το ύψος του φόρου κυμαίνεται από € 0,20 έως € 4,00 ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση. Σε ορισμένες πόλεις υπάρχει εξαίρεση χρέωσης για τα άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών. Οι τοπικές αρχές έχουν δικαίωμα αύξησης του φόρου κατά 10%, με αποτέλεσμα το ανώτατο ύψος να δύναται να φτάσει τα € 4,40 ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση. Επιπρόσθετα υπάρχει η δυνατότητα επιβολής του φόρου σε επίπεδο καταλύματος ανάλογα με τη δυναμικότητα και την περίοδο λειτουργίας του, όπου στην περίπτωση αυτή παίρνει την ονομασία «taxe de séjour forfaitaire» ( (French-property, 2017) και (Τaxesejour, 2017))

Ισπανία: Ο φόρος διαμονής ή τουριστικός φόρος («tasa turistica») ξεκίνησε να εφαρμόζεται στην Καταλονία από το Νοέμβριο του 2012. Επιβάλλεται ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση, σε όλους τους τύπους τουριστικών καταλυμάτων με μέγιστη διάρκεια χρέωσης τις 7 διανυκτερεύσεις. Το ύψος του φόρου κυμαίνεται από € 0,45 έως € 2,25 ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση. Από το φόρο εξαιρούνται οι επισκέπτες ηλικίας κάτω των 16 ετών. Από τον Ιούλιο του 2016, υπήρξε επιβολή του φόρου και στις Βαλεαρίδες Νήσους, που κυμαίνεται από € 1,00 έως € 2,00 ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση. Το ποσό αυτό μειώνεται κατά 50% από την ένατη διανυκτέρευση και μετά. Τα έσοδα του φόρου διαμονής κατευθύνονται στην προώθηση της βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης και την προστασία των φυσικών πόρων ((European Commission, 2017) και (European Tourism Association ETOA, 2017)). 

Κροατία: Στην Κροατία, ο σχετικός φόρος διαμονής («Sojourn Tax») έχει υιοθετηθεί από το 2009 και κυμαίνεται από € 0,25 έως και € 1,00 ανά άτομο και ανά διανυκτέρευση, ανάλογα με τη γεωγραφική περιοχή του κάθε καταλύματος. Επιβάλλεται στο σύνολο των επισκεπτών ηλικίας άνω των 18 ετών, ενώ στις ηλικίες 12 με 18 υπάρχει έκπτωση 50% (European Tourism Association ETOA, 2017). 

Ιταλία: Ο φόρος διαμονής (τουριστικός φόρος «tassa di soggiorno» ή φόρος πόλης) ισχύει στην Ιταλία από το 2011. Η επιβολή του γίνεται ανά διανυκτέρευση και ανά άτομο, ενώ υπάρχουν και ηλικιακές εξαιρέσεις από το φόρο που ποικίλει ανά πόλη για επισκέπτες από 10 έως 18 ετών. Ο φόρος κυμαίνεται από € 0,50 έως € 7,00, ενώ διαφοροποιείται ανάλογα με την κατηγορία του ξενοδοχειακού καταλύματος και την εποχή. Επιπρόσθετα, η αρμόδια τοπική αρχή έχει τη δυνατότητα να ορίσει έναν μέγιστο αριθμό διανυκτερεύσεων επιβολής του φόρου ((European Tourism Association ETOA, 2017) και (Italyvacations, 2017)). 

Ελλάδα: Στην Ελλάδα, ο φόρος διαμονής θα τεθεί σε εφαρμογή από 1/1/2018, βάσει του άρθρου 53 του Ν. 4389/2016. Ο φόρος διαμονής θα επιβάλλεται ανά διανυκτέρευση ανά δωμάτιο σε όλα τα ξενοδοχειακά καταλύματα και θα ανέρχεται σε: € 0,50 σε μονάδες ενός ή δύο αστέρων, € 1,50 σε μονάδες τριών αστέρων, € 3,00 σε μονάδες τεσσάρων αστέρων και € 4,00 σε μονάδες πέντε αστέρων. Παράλληλα προβλέπεται και η επιβολή φόρου διαμονής σε ενοικιαζόμενα επιπλωμένα δωμάτια – διαμερίσματα (κατηγορία μη κύριων ξενοδοχειακών καταλυμάτων του Ν. 4276/2014). Στην περίπτωση αυτή το ύψος του φόρου ανέρχεται σε € 0,50 ανά δωμάτιο ανά διανυκτέρευση βάσει του άρθρου 72 του Ν. 4472/2017. Αξίζει, ωστόσο, να επισημανθεί ότι στην Ελλάδα η υπηρεσία διαμονής επιβαρύνεται ήδη, βάσει του άρθρου 24 του Ν.Δ. 3033/1954 με τέλος παρεπιδημούντων, το οποίο υπολογίζεται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις ως ποσοστό (0,5%) επί του μισθώματος κλίνης υπέρ των ΟΤΑ. – 11 – Ουσιαστικά ο φόρος διαμονής και τα τέλη παρεπιδημούντων έχουν την ίδια στοχοθεσία, επιβαρύνουν την υπηρεσία διαμονής και είναι δυνατό να εγείρουν ζήτημα διπλής φορολόγησης (ή υπερφορολόγησης) του ίδιου υποκείμενου φόρου. 

Ο φόρος διαμονής στην Ευρώπη και στον κόσμο

Είτε για να αυξήσουν τα έσοδα της περιφέρειας ή του κράτους, είτε για περιβαλλοντικούς σκοπούς είτε ακόμη για την αντιμετώπιση του υπερτουρισμού, ο φόρος διαμονής είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, επισημαίνονται οι καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και την ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η Μαλαισία, η οποία εφάρμοσε το Νόμο από τον Απρίλιο του 2017 και πρόσφατα ανακοίνωσε ότι θα επεκταθεί και στα καταλύματα της οικονομίας διαμοιρασμού. 

Ουαλία – Ηνωμένο Βασίλειο: Πρόσφατα η τοπική κυβέρνηση της Ουαλίας, συμπεριέλαβε το μέτρο αυτό στον προϋπολογισμό του επόμενου έτους. Αν και δεν έχουν ακόμη καθοριστεί τα κριτήρια και το ύψος του φόρου, αναμένεται να σχεδιαστεί στα πρότυπα του Ισπανικού μοντέλου. Οι αντιδράσεις είναι ιδιαίτερα έντονες, καταδεικνύοντας τη μείωση της ανταγωνιστικότητας του τουριστικού προϊόντος της περιοχής έναντι άλλων περιοχών εντός της βρετανικής επικράτειας. 

Μεξικό: Καθαρά για περιβαλλοντικούς σκοπούς, ένας δήμος του Μεξικό, εφάρμοσε το μέτρο του φόρου διαμονής από 1η Οκτωβρίου 2017. Η χρέωση είναι ανά δωμάτιο και ανά διανυκτέρευση με στόχο την προστασία του οικοσυστήματος των παραλιών της περιοχής. 

Μαλαισία: Στη Μαλαισία εφαρμόζεται ο φόρος διαμονής, όχι μόνο για τα ξενοδοχεία αλλά και για τις βραχυχρόνιες τουριστικές μισθώσεις, τύπου Airbnb. Το μέτρο ανακοινώθηκε πρόσφατα και όπως δηλώνουν αξιωματούχοι της Μαλαισιανής κυβέρνησης, η Airbnb είναι πρόθυμη να το εφαρμόσει.

Άμστερνταμ – Ολλανδία: Η Ολλανδική πρωτεύουσα σκέφτεται να αυξήσει το φόρο διαμονής κατά 10 ευρώ επιπλέον, ώστε να αποθαρρύνει τους χαμηλού μπάτζετ (budget) τουρίστες και να ενισχύσει τον προορισμό με όσους ξοδεύουν περισσότερα. Η πόλη του Άμστερνταμ είναι μία μικρή πόλη, με λιγότερο από ένα εκατομμύριο κατοίκους, πολλοί από τους οποίους διαμαρτύρονται για την υπέρμετρη αύξηση των τουριστικών ροών. Επομένως, το μέτρο αυτό, αν εφαρμοστεί θα έχει ως στόχο να διατηρήσει τη φέρουσα ικανότητα του προορισμού και τη βιωσιμότητά του. 

 

Μοιραστείτε τα νέα

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.